Zacznijmy od definicji Incoterms
Reguły INCOTERMS ( z ang. International Commercial Terms – Międzynarodowe Warunki Handlowe) jest to zestawienie WARUNKÓW SPRZEDAŻY, które są:
- nieobowiązkowe;
- zalecane;
- międzynarodowe;
- zawierane pomiędzy sprzedającym a kupującym towary.
Z tej definicji jasno wynika, że INCOTERMS dotyczą głównie sfery sprzedażowej, a co za tym idzie, nie dotyczą bezpośrednio spedytora i przewoźnika. Ostatecznie ustalenie reguł ma jednak ogromny wpływ na całą organizację transportu.
Co regulują formuły INCOTERMS?
Podczas uzgadniania treści kontraktu pomiędzy kupującym a sprzedającym, obie strony muszą dokonać podziału kilku ważnych kwestii dotyczących kosztów załadunku, transportu, clenia, ubezpieczenia towarów itp. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby dokonywać tego podziału samodzielnie, jednak właśnie w tym momencie z pomocą przychodzą ustalone już odgórnie formuły INCOTERMS. Wybierając odpowiednią dla nas, od razu wiemy jakie obowiązki będą ciążyć na kupującym, a jakie na sprzedającym. Proste, prawda?
Przejdźmy do konkretów
w 1936 roku Międzynarodowa Izba Handlowa wprowadziła po raz pierwszy, część obowiązujących do dziś, zasad handlowych. Głównym celem ich określenia i wypromowania była chęć ujednolicenia warunków handlowych na całym świecie. Dotychczas każdy kraj miał swoje reguły. W przypadku handlu międzynarodowego dochodziło do wielu nieporozumień. Ich wyjaśnienie znacznie wydłużało sam proces sprzedażowy.
Formuły handlowe były co jakiś czas aktualizowane. Do niedawna głównie obowiązującymi były te z 2010 r. 1 stycznia 2020 r. nastąpiły zmiany w incoterms, a wiec mamy już najnowsze wydanie Incoterms 2020 zaaprobowane Komisję Prawa Handlu Międzynarodowego (UNCITRAL).
INCOTERMS 2020
Formuły handlowe INCOTERMS możemy podzielić na dwie grupy:
- odnoszące się do wszystkich rodzajów transportu (EXW, FCA, CPT, CIP, DAP, DPU, DDP);
- odnoszące się do transportu morskiego (FAS, FOB, CFR, CIF).
W przedstawionym artykule skupimy się głównie na opisie reguł odnoszących się do wszystkich rodzajów transportu, a więc także do transportu drogowego.
Reguła EXW
EXW (z ang. Ex works…named placed-z zakładu) – w tej formule najmniej zaangażowany jest sprzedawca. Do jego obowiązków zaliczamy tylko wydanie towaru kupującemu we własnym zakładzie, magazynie w celu odebrania. Tak więc wszystkie koszty i ryzyko związane z odebraniem i dostarczeniem do własnego magazyny ponosi kupujący, w tym także wynajęcie przewoźnika. Ta formuła nie narzuca obowiązku ubezpieczenia towaru.
Reguła FCA
FCA (z ang. Free Carrier… (named placed) – frankoprzewoźnik => oznaczone miejsce) – jest to rozszerzenie formuły EXW. Główna różnica polega na tym, że załadunek może odbyć się zarówno u sprzedającego, jak i w każdym innym umówionym wcześniej miejscu, ale w kraju sprzedającego. Formuła ta rozszerza odpowiedzialność przewoźnika o ryzyko związane z dowozem towaru z własnego magazynu do ustalonego punktu odbioru. W momencie załadowania towaru na podstawione przez kupującego auto cała odpowiedzialność przechodzi już na kupującego.
Reguła CPT
CTP (z ang. Carriage Paid To… (named placed of destination) – przewoźne opłacone do => oznaczone miejsce) – w tej formule to sprzedający wynajmuje przewoźnika. W związku z tym, to na sprzedającym ciąży obowiązek dostarczenia towaru do uzgodnionego miejsca w kraju kupującego. W tym wypadku miejscem sprzedaży towaru jest miejsce dostawy. Natomiast miejscem przejęcia ryzyka z kupującego na sprzedającego, jest miejsce przekazania towaru przewoźnikowi.
Reguła CIP
CIP (z ang. Carriage and Insuirance Paid To… (named placed of destination) – przewoźne i ubezpieczenie opłacone do => oznaczone miejsce)) – formuła ta jest rozszerzeniem formuły CPT o obowiązkowe ubezpieczenie towaru (jest to jedyna formuła z występującym obowiązkowym ubezpieczeniem). W tym wypadku to sprzedający ma obowiązek opłacić kwotę ubezpieczenia od miejsca załadunku do miejsca rozładunku u kupującego. Sprzedający musi przedstawić kupującemu dowód ubezpieczenia. Istotnym jest fakt, że w samym ubezpieczeniu to kupujący występuje jako ten, który może dochodzić roszczeń w przypadku uszkodzenia czy utraty towaru.
Reguła DPU
DPU (z ang. Delivered at Placed Unloaded – dostarczone do miejsca rozładunku) – to właśnie ta formuła jest nowością z Incoterms 2020 i zastąpiła wcześniejszą formułę DAT (dostarczony do terminalu). Nowa formuła pokazuje w ten sposób, że dostarczenie towaru nie musi być tylko w terminalu, ale w każdym innym umówionym miejscu. Formuła ta, jako jedyna, nakłada na sprzedającego obowiązek rozładunku pojazdu w miejscu dostawy. Dostawą i przejściem ryzyka ze sprzedającego na kupującego jest tutaj rozładunek z pojazdu w wyznaczonym miejscu. Sprzedający w tym wypadku ponosi wszelkie koszty transportu oraz ryzyko aż do miejsca dostarczenia towaru.
Reguła DAP
DAP (z ang. Delivered At Point – dostarczone do miejsca) – powiela wszystkie obowiązki z formuły DPU, poza obowiązkiem rozładunku. Tutaj obowiązek rozładunkowy spoczywa na kupującym, a nie sprzedającym.
Reguła DDP
DDP (z ang. Delivered Duty Paid…(named placed of destination) – dostarczone, cło opłacone … (oznaczone miejsce) – formuła ta zakłada, że zarówno całą odpowiedzialność, jak i koszty transportu ponosi sprzedający. Jedynie rozładunek nie jest obowiązkiem sprzedającego.
Czy przewoźnik powinien znać reguły INCOTERMS?
Oczywiście, że tak! Znajomość reguł sprawia, że wiemy kto, za co odpowiada w danym procesie transportowym. Dzięki nim wiemy także, z kim my, jako przewoźnik, będziemy podpisywać umowę na przewóz towarów w przypadku współpracy bezpośredniej. Ponadto, dzięki znajomości reguł handlowych od razu wiemy, gdzie nastąpi odbiór i przekazanie towaru i na jakim etapie przewozu będziemy odpowiadać za przewożony towar.
I jak? Nie jest to wcale takie trudne, jak mogłoby się wydawać, prawda? A jeśli coś jest nadal niezrozumiałe, zachęcamy do dyskusji w komentarzach. Z chęcią odpowiemy na wszelkie pytania.
0 komentarzy